دریاچه گهر

یادش به خیر،

سالها قبل هم جوان تر بودیم و هم خوش قول تر.

با تعدادی از دوستان ماهیگیر قراری سالانه داشتیم برای هفته اول تیر جهت عزیمت به دریاچه گهر.

گاهی اوقات برای یک یا چند نفر مشکلی پیش می‌آمد و ممکن بود برنامه یک هفته جلو یا عقب برود، ولی در هر حالت با حضور من و کامران که همیشه پای ثابت بودیم، در گروههایی از ۴ تا ۱۱ نفر برنامه اجرا میشد.

سال ۸۳ برای اولین بار کامران نتوانست برنامه کاریش را هماهنگ کند و در نهایت با توجه به اعلام آمادگی تنها یک نفر دیگر از دوستان، برای اولین بار پس از سالها، برنامه اجرا نشده و از آن پس این ماجرا هر سال تکرار شد.

امسال هم از اوایل سال با تمام کسانی که فکر میکردم احتمال آمدنشان وجود دارد تماس گرفتم و تا اواسط خرداد ۷ نفر جهت حضور در برنامه امسال در روز ۳۱ خرداد اعلام آمادگی کردند. اما بخت خیال همراهی با ما را نداشت.

در فاصله ۳ روز تا زمان شروع، همه با ذکر بهانه ای از حضور در جمع عذرخواهی کردند. گفتم عیبی ندارد، اگر کامران بیاید ۲ نفره میرویم ولی ۲ روز مانده به شروع حرکت خراب شدن ناگهانی یکی از دستگاههای مهم کارخانه، کامران را هم در تهران ماندگار کرد و باز هم علی ماند و حوضش. به شدت ناراحت و عصبی بودم. برای پنجمین سال متوالی برنامه به همان شکل به هم میخورد.

چند بار با کامران تماس گرفتم. هر دو مطمئن بودیم قطعه یدکی دستگاه از کار افتاده حداقل تا ۱۰ روز دیگر نخواهد رسید ولی کامران گفت که اگر حتی با احتمال کمتر از ۱% هم قطعه زودتر برسد، آنوقت کاسه کوزة تمام تاخیر‌های شرکت سایپا در تحویل اتومبیل های پیش فروش شده سر او خواهد شکست. (امروز که این مطلب را مینویسم هنوز هم قطعه نرسیده است، آخر اینجا ایران است.)

بالاخره بعد از شک و دو دلی زیاد تصمیم گرفتم که تنها بروم و رفتم. هر چند بعضی وقتها حوصله ام از تنهایی سر میرفت، ولی باز هم مثل همیشه حال داد.

جای همه آنهایی که نیامدند خالی.

نمای قسمت شرقی دریاچه از سمت غرب