به کجا چنین شتابان؟
"با موافقت دولت، پارک ملی لار دو نیم میشود" عنوان اولین تیتری بود که در روزنامه اعتماد ملی (۲۰/۹/۸۵) چشمانم را گرفت.
خبر آنقدر عجیب بود که قبل از خوردن صبحانه مجبور شدم آنرا تا انتها بخوانم.!!
واگذاری اداره پارک ملی لار به استان مازندران و موافقت هیئت دولت با اتصال جاده نور – بلده به جاده لواسان – گرمابدر، مسلماً خبری ناگوار برای علاقه مندان به محیط زیست و طبیعت دوستان ایرانیست.
در شرایطی که طی سالهای اخیر سازمان حفاظت از محیط زیست به عناوین مختلف و دلایل واهی محدودیت های متعددی برای ورود ماهیگیران و طبیعت دوستان به دشت لار وضع کرده و حتی اقامت شبانه در این منطقه را ممنوع اعلام کرده است، اعلام موافقت آن با احداث جاده در این منطقه حفاظت شده به شدت غافلگیر کننده بود.
عبور جاده از بکرترین نقاط و دره های مناطق حفاظت شده البرز مرکزی، لار و خرسنگ کوه علاوه بر تخریب زیست محیطی، سبب افزایش آلودگی رودخانه های جاجرود و لار، به عنوان دو منبع مهم آب شرب تهران خواهد گردید.
کسانی که با منطقه آشنایی داشته و قسمتهای آماده شده جاده را پیموده اند، به این نکته واقفند که جاده مذکور با توجه به کوهستانی بودن منطقه، جهت شرقی – غربی دره های مسیر (در مقایسه با دره های هراز و چالوس با امتداد شمالی – جنوبی) و زمستانهای بسیار سرد و برفی منطقه (بارش ۲ تا ۶ متر برف در فصل زمستان) مسیر مناسبی جهت تردد معمول نبوده و صرف هزینه های گزاف در این مورد فاقد هرگونه توجیه فنی، اقتصادی و زیست محیطی میباشد.
در حال حاضر جمع زمان لازم برای پیمودن قسمتهای آماده شده جاده، از نور به بلده و از تهران به گرمابدر، بیش از زمان معمول طی مسیر ۲۰۰ کیلومتری تهران به نور از مسیر جاده هراز (۳ تا ۳.۳۰ ساعت) میباشد.
لازم به ذکر است طرح جاده مذکور مربوط به اوایل دهه ۷۰ شمسی بوده و در پی اعتراضات گسترده علاقه مندان به محیط زیست و طبیعت دوستان و مخالفت آشکار خانم دکتر ابتکار ریاست وقت سازمان محیط زیست متوقف و با مسدود نمودن جاده و نصب زنجیر در خروجی روستای گرمابدر از ادامه عملیات راهسازی جلوگیری بعمل آمد.
